دوگرايي يا ثنويت،يعني اعتقاد به دو نيروي متضاد مؤثر در كار جهان از ويژگي هاي آموزه زرتشتي است.آرياييان قديم به دو نيروي متضاد راستي يا نظم (اَشَه ) و دروغ يا بي نظمي و آشفتگي باور داشته اند و اين همان ايده اي است كه توحيد را از دين زرتشت تا حدودي گرفت.

در سروده هاي زرتشت يعني گاتهاGathas  آمده :

«از دو روح سخن مي گويم

از دو روحي كه يكي از انان يعني روح مقدس در آغاز هستي به روح ويرانگر گفت:

نه انديشه هاي ما با هم همخواني دارد و نه آموزه هاي ما

نه نيروهاي جان ما

نه گزيده هاي ما،نه گفتار ما و نه كردار ما

نه هشياري و وجدان ما و نه ارواح ما.»

البته لازم به ذكر است كه اين دو موجود نشانگر ثنويت به معناي خاص قرون بعد از زرتشت نيست.بلكه  از ابيات قبلي چنين بر مي آيد كه آفريدگار اين دو موجود (سپنته مينو-انگره مينو) اهورامزدا بوده است و اين دو در واقع نقش نفس امّاره و وجدان را داشته اند.نزد زرتشتيان بزرگترين گناه پندار پيوند نيك و بد يعني آفرينش جهان نيك از جانب اهريمن است.خلاف اين نيز چنين است:خدا را با شر پيوند دادن بزرگترين گناه است.از ديدگاه زرتشتيان خوب و بد واقعيت هايي متضادند،بدان سان كه تاريكي و روشنايي يكي نيستند.اهورا مزدا آفريدگان خير را آفريده و اهريمن يا انگره مينو آفريدگان شر را آفريده است.از نظر زرتشتيان بعد از هخامنشيان ذات آنان با يكديگر متضاد و نمي توانند نمودهاي متفوت حقيقتي واحد باشند.شر عدم خير نيست و خود ذات و نيرويي واقعي است.نيك و بد را هم زيستي نيست ،آنان طبيعتاً يكديگر را نابود مي كنند.تضاد نيك و بد، يا اگر روايت مسيحيت را به كار گيريم ،خدا و شيطان بنياد كل اسطوره شناسي،خداشناسي و فلسفه آيين زرتشتي است.